Het verhaal speelt in de hedendaagse kunst geen rol van betekenis. Het is niet eens op sterven na dood, het is gewoonweg niet aan de orde. Ook in de filosofie heeft het verhaal afgedaan: Jean-Francois Lyotard verklaarde het einde van de meta-narratieven; de grote verhalen als het communisme, kapitalisme, maar ook het Christendom die volgens hem ter legitimatie dienden van macht, politiek en wetenschap. In het post-modernisme is er geen plaats meer voor.

Desondanks is het verhaal springlevend. Het nieuws, reclame, de artikelen in de krant: het wordt gepresenteerd als een verhaal. Ook in de kunst: men smult van verhalen. Alleen als het om het verhaal in het beeld gaat, zwijgt men; waar komt deze houding vandaan? Het narratief is juist heel kenmerkend voor het beeld. De mens is een verhalend wezen. Vooral figuratieve kunst, waar de representatie een rol speelt, is bij uitstek te lezen als verhalend. Mijn werk is een onderzoek naar de (on)mogelijkheden van narrativiteit in het beeld. Wat mij hierbij vooral interesseert, is de duidelijke discrepantie tussen het vertelde verhaal en de verf. Een verhaal is lineair, een schilderij is dat niet. Er zit een verschil tussen het uitgebeelde verhaal en het geschilderde beeld. Kunnen deze twee samen bestaan? Kijkend naar een schilderij vanuit de narratieve interpretaties die eraan gegeven zijn, ontstaat er een tweeledig gevoel. Een schilderij bekijken als een evoluerende situatie lijkt natuurlijk, tegelijkertijd blijft er een hardnekkig gat bestaan tussen de afbeelding en het narratieve discours dat het met zich meebrengt. Ondanks de aanvankelijke connectie tussen dit discours en het schilderij is er een onvermijdelijke ontwrichting tussen het schilderij en de interpretatie.
Schilderijen vertellen geen verhalen; kijkers vertellen verhalen. Het beeld is een opzichzelfstaande entiteit, tegelijkertijd is er vanuit de kijker de neiging om het beeld met woorden te omringen en een verhaal te creëren uit hetgeen men waarneemt. Dit veroorzaakt problemen aangaande de lezing van het beeld: de kennis van het voorafgaande en toekomstige is onbekend; het beeld is feitelijk onleesbaar. Het is uiteindelijk onmogelijk is de volgorde van de gebeurtenissen vast te stellen en het verhaal te ontwaren uit de verf. Ik gebruik de eigenschappen van het verhaal om de onmogelijkheid van het vertellen van verhalen te tonen. Er wordt inhoud gesuggereerd, en het gevoel van betekenis: het idee dat de schilderijen gelezen kunnen worden als men er genoeg interesse voor heeft. Tegelijkertijd ligt in het beeld de boodschap verborgen dat het onleesbaar is. Schilderijen met een narratieve aard zijn in feite anti-narratief: ze vertellen het verhaal over de onmogelijkheid van het verhalen vertellen. Daarmee bevestigen ze de interesse in puzzels en raadsels door te laten zien hoe ambiguïteit op zijn hoogtepunt is wanneer puzzels vervloeien in minder systematische meditatie.